به خاطرات گذشته که فکر می کنم از هر دوره ای چیزی شاخص بیادم مونده : از نوجوانی هم مدرسه ای ها و دوستام و از کودکی : معلم های مدرسه.
فکر نمی کنم این چیز تصادفی ای باشه . در دوران کودکی رابطه صمیمی ای که اغلب بچه ها با معلم هاشون دارند بعد از رابطه با پدر و مادر جایگزین دیگه ای نداره . اما همین بچه ها هر چی بیشتر روی پاهای خودشون می ایستند رابطشون با معلم سردتر می شه و رفقا کم کم جای معلم ها رو می گیرند. چون قبلا معلم در کنار جدول ضرب مشق محبت هم می داد اما الان معلم فقط دفتر حسابان و ریاضی و آمار رو نگاه می کنه و وقت و حوصله برای سرزدن به مسایل دیگه  نداره .
ما به عنوان یک انسان همیشه بدنبال یک همدم می گردیم و نه یک راهنمای محض. پیامبر(ص) هم قبل از اینکه هدایتگر مردم باشد دوست و همراه آنها بود ، همراهی در شادی و غم .
از این نوع نیاز می توان به نحو احسن بهره برداری کرد که متاسفانه ما از آن بسیار غافلیم، و بسیاری هم در حال ماهی گرفتن از این آب گل آلود. در واقع مادر و پدر و آموزگار و ... شدند تک بعدی و فقط روی بعد آموزش متمرکز شد اند .براستی فرق یک معلم با یک کامپیوتر چه هست ؟ چرا روانشناسی در شرایط مساوی به آموزش حضوری بیشتر توصیه می کند تا از راه دور و غیابی؟
اینکه تقصر را برگردن فلان وزارت خانه و فلان مسوول و ضعف برنامه ریزی و ... بیاندازیم کار ساده ای ست اما حلی بر مساله ارایه نکرده ایم .
اول از همه خود معلم باید جایگاه و نقش خود و اهمیت آنان را باور کند و بعد عملا این باور را به بقیه جامعه اشاعه دهد. آن موقع سطح توقعات، روابط و وظایف حتی بدون برنامه هم تا حدودی تعریف شده خواهند بود.
به امید آن روزی که معلمی واقعا به جایشگاه خود یعنی ایفای نقش انبیا به معنای واقعی برگردد.