می گفت تا تن به آب نزنی لذت آبتنی را حس نمی کنی. «کنار دریا نشستن و به به و چه چه کردن» کجا و « بر امواج سوار شدن و غوطه ور شدن » کجا ؟!

هر سال  بعد از ماه مبارک الفاط مشابهی را می خوانیم و می شنویم :

« رمضان رفت ! » ، « ضیافت الهی به پایان رسید » ، و.... همه دست حسرت زیر چانه غفلت می زنیم ... نمی دانم شاید گفتن این الفاظ هم فقط از روی عادت باشد.
پس کی آن عید فطر ما خواهد آمد که از درون حس کنیم آنچه حق میهمانی بوده - در حد وسع و توانایی خویش - ادا نموده ایم و بهره ها برده ایم؟ کی می رسد که اشک شوق بریزیم و در دل بخوانیم که : « ماه رمضان رفت اما کاش باز گردد تا شیرینی میهمانی را دوباره تجربه کنیم » و نه اینکه فقط  به یاد جبران مافات باشیم .