من اينجا دکتر ابدي کسي نيستم ، از احترام خاصي برخوردار نيستم، يک شهروند عادي ام. اما اينجا هر شهروند عادي از حقوقي برخوردار است که در کشور من بالاترين مقام هم از آن برخوردار نيست. اينجا مي تونم بدون ترس از مرگ عقيده ام را بگم و اونجور که دوست دارم زندگي مي کنم نه اون جور که اونها مي خواهند.اينجا چون يک زن تنها هستم هر کس از راه مي رسد به خودش اجازه نمي دهد که متلکي بارم کند و شانسش را امتحان کند.اينجا براي گرفتن يک امضاي ساده لازم نيست هزار آشنا بتراشم. اينجا جان من ارزش دارد، نه براي اينکه دکتر يا لوله کش يا نجارم براي اين که انسانم. اگر تصادف کنم در کمتر از پنج دقيقه آمبولانس و پليس سر مي رسد و اگر در تظاهرات شرکت کنم به هيچ دليلي هيچ نيروي خودسري به من شليک نمي کند.

کسي اينجا دوست و رفيق ابدي من نيست،راستش کسي دلش خيلي برايم تنگ نمي شود يا تظاهر نمي کند که مرا عاشقانه دوست دارد. اما اگر با مردم حرف بزنم به حرفم گوش مي دهند و به آن فکر مي کنند و نظرشان را صادقانه مي گويند.البته کسي در تعارفات روزمره اش قربان صدقه ام نمي رود، فدايم نمي شود. اما آنهايي که آن طرف قربانم رفتند هم به آساني فراموشم کردند، آنجا هم کسي من را اون قدرها دوست نداشت ، اينجا لا اقل کسي نفرتش را زير لايه هاي لبخند و حرفهاي قشنگ پنهان نمي کند و آن را در اولين فرصت با دشنه تا دسته در پشتم فرو نمي کند.

من اينجا يک آدم معمولي ام ،حقيقت هم اين است که من يک آدم معمولي ام. من هم دلم تنگ است،دوست دارم فکر کنم که ايران چيزي سواي من است، سواي مردمي است که فوج فوج براي تماشاي اعدام صف مي کشند ، سواي مردمي که مرا ....خطاب کردند، سواي همه ي فقر فرهنگي، تنبلي اساطيري ، بطالت و نخوت الکي ماست. من هم همه ي گناهها رو به گردن آقاي ...و .... مي اندازم .راستش من ايران را دوست دارم، ولي حقيقت را بيشتر دوست دارم.

از وبلاگ نســـوان