پر از تقويم هاي کهنه کردم خانه خود را
به اميدي که اينک نا اميدم از تماشايت

اگرچه عاشقم اما تو اي آيينه باور کن
نمي فهمم دليل وعده امروز و فردايت

تو اصلا جاي من حالا بگو با من چه خواهي کرد
اگر چون برگ مي پوسيد روزي آرزوهايت