می خواستم بنویسم مادرم روزت مبارک اما آه در گلویم نشست و قلم در دستم شکست .
مادری که تا امروز پشتوانه ام بوده به من آموخته که مثل او یک زن باشم، زنی که بجای اندیشیدن به هدیه روز زن و مادر به هدیه اسراییلی ها به مادران غزه بیاندیشد.
اخبار این چند روز بقدری تاثر انگیز است که وقتی امروز از رادیو ایران گزیده صحبت های اقای احمدی نژاد + را می شنیدم فریاد زدم آقای رییس جمهور صبر ما لبریز نشده بلکه به سر آمده. راستی بچه ها ما چه باید بکنیم ؟ اگر امروز روزی مرگ ما را در آغوش کشد و در محضر الهی حاضر شویم پاسخی خواهیم داشت؟ شکی دارم تاسف بار .
صد البته مطیمن هستم که مسوولین ما با درایت و سیاست امور را تحت نظر دارند اما دل ما را آرامی نیست.

در یک ظلم و اشتباه افراد چند دسته اند: 1- ظالم 2- سکوت کننده در برابر ظلم و 3- کسانی که در مقابل ظلم می ایستند. ازاین سه گروه فقط گروه سوم رستگارند.
فلیم سینمایی خارجی «بنام پسر» در خصوص روز مادر از شبکه 2 ایران در حال پخشه. در صحنه ای از فیلم مادر که فرزندش در کما رفته به دکتر گفت که : «من بدون پسرم هیچم. زن دردسرسازی نیستم ولی اگر نگذارید پسرم رو ببینم تبدیل به آدم احمقی میشم!» چه جمله زیبایی عمق عواطف انسانی رو می رسونه ! اما پشت صحنه بازی گردانی های اینان آیا جز این: + است ؟

روز مادرتان شیرین باد .
دستبوس مادران غیور ایران زمین از جمله مادر و مادر بزرگ عزیزم هستم.